ناگویی هیجانی و آسیب پذیری روانی- بدنی

یکی از اهداف پژوهش ها در رویکردهای مختلف روان شناسی، شناخت عواملی است که در آسیب پذیری افراد نقش دارند. بررسی و شناسایی عوامل آسیب پذیری روانی و بدنی در پیشگیری تشخیص و اتخاذ روش درمانی، جهت­گیری تازه ای به وجود می آورد. افراد ممکن است آسیب پذیری های روان شناختی و جسمانی ویژه ای داشته باشند که آن ها را مستعد اختلال های روانی و جسمانی کند. ناگویی هیجانی یکی از این متغیرهای آسیب زا است. هدف پژوهش حاضر، پیش بینی آسیب پذیری های روانی و بدنی بر اساس ناگویی هیجانی بود. در این پژوهش، همچنین نقش تعدیل کننده ی جنس و تاهل در روابط بین ناگویی هیجانی با آسیب پذیری روانی و بدنی بررسی شد. بدین منظور تعداد 206 مرد و 193 زن از جمعیت عمومی تهران در این پژوهش شرکت کردند. شرکت کنندگان چک لیست علایم و مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو-20 را تکمیل کردند. نتایج پژوهش نشان داد که ناگویی هیجانی با آسیب پذیری روانی و آسیب پذیری بدنی در سطح 01/0p < رابطه ی مثبت معنادار دارد. همچنین تاهل، در رابطه ی بین ناگویی هیجانی و آسیب پذیری بدنی نقش تعدیل کننده داشت. بر اساس یافته های این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که شناسایی به موقع نارسایی های هیجانی می تواند به پیشگیری از آسیب های بدنی و روانی کمک کند. همچنین می توان برای مدیریت و درمان نارسایی های هیجانی در چارچوب مدل های مداخله ای اقدام کرد.